بيش از بيست و يك سال از پايان نبردي مي گذرد كه فرزندان اين سرزمين با توسل و ذكر ائمه معصومين ( ع ) تعريفي تازه براي معنويت، رشادت و مظلوميت را در تاريخ ايران زمين ثبت كردند . نبردي كه در آن واژه غيرت و مردانگي در عمل تعريف شد و نبردي كه در آن رزمندگان در فداكاري و گذشت از يكديگر سبقت مي جستند .

در اين دوران آتش و خون لحظه هاي عمليات لحظه هاي اوج وارستگي و خدائي شدن انسان بود و شب هاي جبهه را مي ديدي كه  رزمندگان پشت خاكريز نشسته و زير لب با خود از خانه زهرا (س) و علي (ع) زمزمه مي كنند و با ياد كربلا اشك مي ريزند .

و باز هم مي ديدي كه دنيا برايشان بسيار كوچك شده است تا جايي كه نفسهايشان به شماره       مي افتاد و حضور در اين عالم خاكي برايشان سخت بود . اين را مي شد از گريه هايشان در تاريكي هاي شب در حالي كه صورت خود را روي خاك گذارده بودند و يا از قطرات اشكي كه هنگام ذكر قنوت از گونه هايشان جاري مي شد فهميد .

آرزوي شهادت آرزوي پر خريدار بود، اما برخي در اين آرزويشان خواسته ديگري نيز داشتند و آن گمنام ماندن بود، هم در لحظات زود گذر زنده بودن و هم در شهادت . چه آنها در شهادت به مولايشان حسين (ع) و اقتدا كرده و گمنامي را به ياد مرقد گمگشته حضرت زهرا (س) مي طلبيدند .

و باز هم امروز در سال روز شهادت حضرت فاطمه زهرا ( س ) پيكر پاك چند تن از شهداي گمنام در نقاط مختلف سرزمين ايران خاكسپاري شد و دو تن از شهداي گمنام نيز در شهر دامنه تشعييع و خاكسپاري شدند .

اگر مي بينيم سربلندي كوههاي ايران را، و اگر مي بينيم پايداري اين سرزمين را، اينها به خاطر همت و رشادت آناني است كه بدون هيچ چشمداشتي به ثروت و قدرت لباس خاكي به تن كردند و براي پاسداري از شرافت ديني و ملي ايرانيان اين چنين مظلومانه پس از سالها اثري از وجود آنان را در دل خاك ميهن قرار مي دهند تا سندي باشد براي نسل هاي آينده كه بدانند چه كساني و چگونه خود را فداي جاودانگي ايران زمين كردند .