*پادشاهان افسانه اي*(بخش2)

پادشاهي هوشنگ

چون كيومرث دادگر جان به جان آفرين تسليم كرد نوه اش هوشنگ به جاي او نشست و چنين داد سخن سر داد:

         چو بنشست بر جايگاه مهي              چنين گفت بر تخت شاهنشهي

        كه بر هفت كشور منم پادشاه          به هر جاي پيروز و فرمانرواي

       به فرمان يزدان پيروزگر                 به داد و دهش تنگ بسته كمر

پس به ياري ايزد توانا دست به آباداني گيتي زد و جهان را پر از داد نمود و هنر هاي بسيار به مردمان آموخت.تا اينكه روزي از روزها كه هوشنگ و چند تن از يارانش در كوهي مي رفتند ماري دراز و سياه بر آنان پديدار گشت كه بر تكه سنگي مي خزيد.هوشنگ تكه سنگي بادليري از زمين برداشت و آن را به سوي آن اژدهاي سياه انداخت.سنگ به آن تكه سنگ ديگر خورد و از آن فروغي برخاست.مار نمرد اما هوشنگ با فهم اينكه برخورد دو تكه سنگ كه كه يكي از آن ها سنگ آهن بود باعث ايجاد اين فروغ شده است نخستين آتش را بر پا كرد:

    فروغي پديد آمد از هر دو سنگ         دل سنگ گشت از فروغ آذرنگ

   نشد مار كشته وليكن ز راز                     پديد آمد از آن سنگ باز

  هرآنكس كه بر سنگ آهن زدي             از او روشنايي پديد آمدي

هوشنگ چون چنين ديد نزد يزدان پاك به نيايش پرداخت و از او به خاطر سخاوتش در بخشيدن آتش به او سپاس نمود.آنگاه براي سپاس گزاري از لطف اهورامزداي پاك آتش را نشانه او قرار داد و فرمود كه آن را به ياد اهورا مزدا مورد ستايش قرار دهند(البته نياكان ما آتش پرست نبودند):

    بگفتا فروغيست اين ايزدي                      پرستيدبايد اگر بخردي

و هنگامي كه شب دامان سياه خود را بر آبي آسمان روز گسترد،شاه دستور داد تا آتشي بيفروزند به بزرگي كوه آنگاه به نوشيدن باده پرداختند و نام آن جشن با فر و شكوه را سده نهادند:

   يكي جشن كرد آن شب و باده خورد        سده نام آن جشن فرخنده كرد

بعد از آن به كمك آتش آهن را از سنگ جدا كرد و تيغ و اره و تبر ساخت و به كمك آن كشاورزي را گسترش داد:

   چو بشناخت آهنگري پيشه كرد                  كجا زو تبر،اره و تيشه كرد

پس از آن به اهلي كردن حيوانات پرداخت و حيوانات سودمند را براي رفع نياز هاي خود و مردمش پرورش داد.آنگاه هر جا جانوري كه پوست نرمي داشت را ديدند به دستور شاه آن را شكار كردند و براي خود جامه دوختند تا عريان نمانند:

  ز پويندگان هر كه مويش نكوست                  بكشت و از ايشان بر آهيخت پوست

  چو سنجاب و قاقم،چو روباه نرم                    چهارم سمور است كش موي گرم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: